woensdag 15 januari 2020

De wereld verhardt maar ik wil er niet aan meedoen……


Mijn lief roept het al heel lang, de wereld verhardt. Mensen doen onaardig tegen elkaar, we kunnen ons niet meer veilig voelen en zaken die “vroeger” als vanzelfsprekend waren zijn nu soms uitzondering. Wij hebben daar stevige discussies over. Ik heb een positieve instelling en wil vaak niet zien wat hij ziet of hoort. Een soort “kop in het zand steken” gedrag, I know, maar ook dat is best fijn af en toe.

Toch kan ik er ook niet meer mee weg komen. Er worden hulpverleners belaagd, er wordt vuurwerk gegooid naar een lijkstoet, kids van 12 jaar lopen met messen en zo nog veel meer lees ik net in een artikel van politiebaas Erik Akerboom. En dan hebben we het nog niets eens over de terreur dreiging internationaal en de milieu dreiging omdat we zo slecht met ons erfgoed omgaan. Wereldleiders rollebollen over de aardkloot, het Malieveld in Den Haag houdt geen grasspriet meer over met alle protesten die we nog kunnen verwachten.

De afgelopen weken hebben we aan de kersttafels veel discussies gevoerd. Oplossen kunnen we het niet maar we vragen ons wel af hoe het komt. Waarom hadden wij ontzag voor oom agent en kwam het niet in ons op om hem tegen te spreken. Waarom kwamen wij thuis van school met een bozig verhaal over “onrecht” door de meester of de juf en werd er gewoon gezegd dat wij het er wel naar gemaakt zullen hebben. Tegenwoordig hollen ouders naar school om verhaal te halen bij diezelfde meesters en juffen die zich bedreigd voelen.  Ik hoorde een paar cabaretiers aan een talkshowtafel, geen idee meer welke, ik vind ze allemaal goed overigens, dat hun moeder vroeger precies wist wat er in hun schoolrugzak zat. Hoe kan het toch dat er nu messen en soms wapens gewoon heen en weer in gaan?

Kunnen we er iets aan doen? Alle kleine beetjes helpen immers? Elkaar aanspreken op gedrag sowieso. Draai je hoofd niet om als je iets opvalt maar zeg het gewoon, vaak krijg je goede gesprekken er door. En ouders…..pls, zorg dat de kids weer weten wat discipline, respect en de rest is. Het maakt het leven van hulpverleners, docenten en van de medemens weer een stuk aangenamer!