Ik ben gek op sport, al vanaf kind. Voetbal werd er met de paplepel ingegoten, ben ongeveer geboren op het oude Lugdunum terrein in de Kikkerpolder. Zelf ook van alles gedaan, nooit op topniveau maar veel plezier gehad in de diverse teams.
Sinds een tijdje sport ik bij de Vlietlijn, gelukkig samen met een vriendin. Zo'n school barst van de individuele sporters. Ze komen binnen met oortjes in, zeggen nauwelijks goedemorgen, doen hun ding en vertrekken weer. Volledig anoniem worden de zweetparels gekweekt en zonder enige vorm van communicatie en zit men waarschijnlijk binnen 1.5 uur weer fris & fruitig aan het buro. Ik vind er geen zak aan, emotieloze sport en sjaggie medesporters.
Geef mij maar emotie in sport: een zoon die zijn wedstrijd in het 2e van DIOK gisteren speelt, keiharde rugby met her en der een stootje, wel een poortje vormen en voor elkaar klappen na de wedstrijd! Of Maher die van frustratie losgaat op twitter over PSV en zijn teamgenoten, niet netjes en handig, wel emotie! Of de NK schaatsen waar Thijsje Oenema blij is met haar 10e plaats en huilend vertelt over haar huidkanker en het proces, diep respect. Of Sven die een soort fluitend over de finish komt met een vet baanrecord op zijn naam en zijn teamgenoten werkelijk bespringt. Heb vrolijk meegejankt hoor dit NK!
Nee, dan weer de sportschool: Manon morgen 7 uur sharp?
