Bye 2019, Hello 2020!

Time flies zeggen ze als je plezier hebt, en dat is waar!

Zakelijk hebben we heel veel ups gehad maar ook een paar downs. Dat kan als je onderneemt. Het is niet leuk, leerzaam en het geeft mij persoonlijk weer een enorme drive om door te gaan. Zo hebben we dit jaar 2 GIN Festivals georganiseerd maar dat worden er in 2020 minimaal 7 en is er ook een component RUM aan toegevoegd. Tickets zijn overigens al te bestellen!

Met het Rrrollend team én bezoekers én een aantal foodtruckers hebben we geëvalueerd en zijn tot de conclusie gekomen dat we het concept gaan wijzigen. Alles wordt nu uitgewerkt maar ik mag wel verklappen dat er een ander soort vermaak op het evenement komt dan dat jullie van ons gewend zijn dus blijf ons volgen, dan zie je vanzelf wat!

Privé was het een roerig jaar. Veel leuke dingen met familie van onschatbare waarde en met lieve vrienden en vriendinnen. Genoten in ons mooie Fryslan maar ook de verhuizing van mama naar kleinschalig wonen. Voor haar én voor ons ingrijpend maar heel fijn om nu na 2 maanden te zien dat zij haar draai helemaal gevonden heeft, leuke nieuwe vriendinnen erbij heeft én geweldige verzorgers. En dat is voor ons weer heel fijn en weten we dat we met elkaar een goede beslissing hebben genomen!

En nu is het bijna 2020, en heel eerlijk, ik vind het best spannend. Veel beroepsgroepen zijn ontevreden, de klimaatstrijders winnen de ene na de andere rechtszaak maar kunnen we het wel allemaal aan? De boeven in ons land maken ons allemaal bang, de jongeren kunnen nauwelijks aan een huis komen. De kids worden van school naar huis gestuurd en we gaan straks 80 rijden op de snelweg. De bewoners in steden jagen evenementen uit de stad maar weigeren gelijktijdig om de auto buiten de stad te houden.....

Wat het ook gaat brengen blijf een beetje lief voor én met elkaar, samen komen we er wel uit toch?

Ik ga de komende 2 weken een beetje ‘uit’, niet helemaal hoor maar dat hoeft ook niet!

3 januari meld ik mij weer met de volgende blog, voor nu:

Geniet van al het mooie de komende dagen en start blij met een fantastisch 2020!

Liefs, Trui

Love my job!

Een evenement organiseren is leuk! Of het nu gaat om de productie voor de Rabobank, 4 avonden heel veel blije mensen zien, of de uitreiking van de Sportprijzen 2019 binnenkort voor de Gemeente Leiden en de LSF.

Of een Rrrollend Festival waar mensen heerlijk genieten van een hapje en drankje (en straks zelfs nog veel meer) of de GIN & RUM festivals die we in 2020 in Nederland gaan organiseren.

Ik kom ook regelmatig bij mensen in hun bedrijf. Geweldig om te zien met hoeveel passie en enthousiasme je dan rondgeleid wordt en hoe trots iedereen is waar men voor werkt. Zo was ik bij Fort de Batterijen in Nieuwegein, een creatief team met grootse plannen en mocht ik een kijkje je nemen achter de schermen van het vernieuwde Snowworld. Als je op zoek bent naar écht een unieke locatie voor 20 personen om te brainstormen, vergaderen of met welke reden dan ook, die heb ik dan voor je gevonden!

Organiseren is meer dan het geven van een feestje. We lopen echt niet iedere dag rond met een oortje in en een draaiboek in onze armen op een productie. Aan de tekentafel, achter een bureau samen met ons team werken we dagelijks om al die evenementen uiteindelijk te produceren. En dat is het allerleukst!

Fijn weekend!

Tranen met tuiten!

Ik ben niet van de herfst. Niet van de regen en de wind. Het maakt mij ongemakkelijk en onrustig kortom, ik word er gewoon niet blij van. Ik ben ook altijd een beetje huilerig in deze maand en kijk uit naar de maand december....lichtjes, liefde, samen en de rest! 

Vorige week werd ik weer geconfronteerd met dikke tranen. Franck Fielemon deelde een bericht op LinkedIn van de Stichting Ambulance Wens. Een prachtige organisatie die mensen die hun einde naderen hun liefste wens nog in vervulling laten gaan. Deze wens vond plaats in Zwitserland maar ik hoorde over een andere wens die deze stichting had ingewilligd en een meisje van 15 jaar een onvergetelijke avond had bezorgd bij de pyjama party van Chantal Janzen, daar krijg je toch dikke tranen van?

Dit zijn belangrijke dingen in het leven. Niet wat ik maandagavond in het late nieuws hoorde. Een hond die een medaille krijgt van Trump en Marco Kroon die veel te veel aandacht krijgt, te veel geld kost en een veel te grote mond heeft. Daar krijg ik ook tranen van maar compleet anders dan die ik al een tijdje laat rollen.

En wil je nog even verder mijmeren en ook een traantje wegpinken? Luister dan naar Diggy Dex. Een liedje die AartJan Verdoold speciaal voor zijn zakelijk afscheid had uitgekozen: https://youtu.be/a2pxMMq_03E

Of het filmpje van Huig van Duijn tijdens de de Rabowensenfonds avond die wij mochten produceren. Huig is conciërge van het jaar geworden en als je hier naar kijkt dan begrijp je onmiddellijk waarom. En tijdens het kijken vroeg ik mij ook direct af hoe de jongens en meiden geholpen gaan worden als Huig met pensioen gaat: https://youtu.be/RRB-KQsewmI

Maar alles vervaagd door het bericht vanmorgen. Ons clublid Susan van der Schoot van de Business Club Alphen is er niet meer. Only 60, een op en top lady, humoristisch én kritisch, hard werkend en genietend van het leven. Zo snel en zo onwerkelijk. Hier wil ik weer mijn tranen voor laten vloeien....lang en intens.

Radar Love!

Toen ik 15,16 jaar was ben ik begonnen om concerten van de Golden Earring bij te wonen. Het was in de tijd van Radar Love, wie kent het eigenlijk niet. Eerst in de Stadsgehoorzaal in Leiden, later met meerdere fans met een bus naar andere plaatsen in Nederland. De meesten meiden waren gek van George, Rinus bleef afstandelijk, Cesar immens achter zijn trommels en Barry tsja....hij was rock & roll!

Vorige week togen Ruud en ik naar Rotterdam. Drankje in de Markthal, bezoek aan de Kunsthal, hapje in de Witte de With en door naar Ahoy voor een optreden van de mannen. Het wordt nooit vol zeiden wij nog tegen elkaar toen om 19.35 uur de zaal nog bijna leeg was. Maar wat een verrassing dat tegen 20.00 uur de knasse knarren er opeens wel waren. Het voorprogramma met De Wolf was echt R&R en op zijn tijd ook echt goed!

Bijzonder om te zien dat om ons heen, brave opa’s en oma’s compleet uit hun dak gingen bij de eerste tonen van de Earring. Oma Rie naast mij zong letterlijk alle teksten mee, ik durfde niet te vragen of ze een soort groupie was geweest.

En de mannen? Rinus heeft geen moment de zaal ingekeken maar speelde de sterren van de hemel, Cesar zat machtig achter zijn drumstel, George had nog steeds dezelfde look en aandoenlijke trekken én was gewoon goed en Barry? Tsja....hij babbelt het aan elkaar, neemt een slok en nog een slok, verdwijnt af en toe van het podium maar is er scherp als hij er moet zijn.

Tot volgend jaar roept Barry aan het eind. Ik kijk Ruud aan, echt? Nou nee besluiten we, het was goed zo, we houden het vanaf nu bij Deezer!

Ondernemers....always on the move!

Vandaag is het de dag van de Ondernemer. Geen idee wat ik er zelf van ga meemaken maar ik zie dat Mark Rutte met een aantal ondernemers ontbijt in het torentje en dat kamerleden het land in gaan, dus wie weet bellen zo wel aan.

Ik ben nu 18 jaar ondernemer. Dit betekent niet dat ik anders opereer dan in mijn tijd bij DHL want daar werd ook goed koopmanschap van ons verwacht maar het vangnet is anders . Als zelfstandig ondernemer sta je er gewoon zelf voor, weliswaar met je team en trouwe leveranciers maar het beslismoment ligt toch bij jou en dat is leuk maar ook soms spannend en zwaar. 

Ik hoor vanuit het nieuws dat er meer aandacht moet komen voor alle bedrijven en niet alleen de grote jongens, dat zou mooi zijn!

Door mijn werk kom ik op veel plekken om intake gesprekken te voeren. Ik ga bij voorkeur naar de bedrijven om de ziel van het bedrijf te voelen. Zo was ik bij SPIE die fantastische installaties bouwen, zeer specifiek. Maar ook bij Enrico die de mayo van Jean Baton produceren, geweldig om te zien, te horen én te proeven hoe gedreven zij zijn om iedereen te laten genieten van die truffelsmaak!

Ik onderneem vaak met hart en buik, soms te weinig met mijn hoofd. Daardoor doe ik weleens dingen die wellicht niet helemaal handig zijn maar ik probeer het wel. Wijsheid komt met de jaren en dat hoort ook bij ondernemerschap.

Tegeltjeswijsheid: hij/zij die niet probeert vergist zich maar één keer!

Ik wens alle ondernemers een succesvolle dag! 

Productie team tijdens DDIS mboRijnland

Customer Service verslaafd……..

Ik geef het toe, ik ben echt verslaafd maar hoef niet af te kicken in een dure kliniek in Zuid Afrika. Sterker, ik wil alleen maar meer en hoop met mij ook veel andere mensen. 

Misschien word je wel met het gen geboren maar bij mij is het nog eens extra versterkt toen ik in 1982 bij DHL ging werken. In die tijd nog met sterke Amerikaanse wortels en Customer Service werd er ingestampt zoals wij het ABC leerden. Binnen 3 rings de telefoon aannemen, nee is geen antwoord en alles doen om de klant tevreden te stellen, No matter how!

Ik heb er veel van geleerd, doorgevoerd in mijn bedrijf, en manlief vroeg ik ook harder te lopen om de telefoon sneller op te nemen. Buiten de deur is mijn verslaving soms irritant, althans voor bedrijven en hun medewerkers als er een slechte klantenservice wordt geboden. Voorbeelden genoeg maar ik spreek een ieder er vrolijk op aan. Of het nu gaat als het tafeltje in het restaurant nog smerig is of de kassamedewerkers met elkaar praten ipv met de klant die er tussen staat. Of Transavia die tot op de dag van vandaag na 9 verzoeken nog steeds niet gereageerd heeft op een vraag en later een klacht. Jammer want aan boord doen de collega’s er alles aan om juist te laten zien wat wel een goede klantenbinding is!

Onlangs een geweldige ervaring meegemaakt met medewerkers van BCC en Leen Bakker die heel goed begrepen dat we snel moesten handelen én te maken hadden spullen voor iemand van 87 met Alzheimer, hulde! Maar ik word ook heel blij van nieuwe bedrijven als Picnic en Coolblue. Op een warme, unieke en soms ludieke manier geven de medewerkers een toffe service waar mijn verslaving alleen maar erger van wordt. En daar is niets mis mee toch?

Een verhuizing met veel emotie……

Mama heeft Alzheimer. Sinds 5 jaar vertel ik daar regelmatig over. Over het begin hoe wij dachten dat we met ouderdomsvergeetachtigheid te maken hadden totdat we met elkaar een weekje weg waren. Over de dagopvang bij Topaz, wat wij allemaal gewoon de club noemen en van eerst 1 dagje naar later 6 dagen is gegaan. Over de thuiszorg van Libertas, die eerst 1x per dag langskwamen en later 3x per dag hard nodig was. Over de buurvriendinnen, waar mama sinds zij daar is gaan wonen 20 jaar geleden een warme band mee heeft opgebouwd en later een stevig vangnet voor haar waren. Over ons, die met liefde zorgden voor de boodschappen, de was, de kleding, huis en haard……

Maar ik schreef ook over de uitjes, de lunches met kroketten, de wijntjes en de lol die we ondanks die vreselijke ziekte met elkaar hebben.

En nu is er iets veranderd. Ondanks alle hulplijnen werd het onverantwoord dat mama nog “zelfstandig” bleef wonen. Er kwam een indicatie en opeens was daar het bericht, mama kon gaan wonen in de kleinschalig wonen unit in Vlietwijk in Voorschoten. Sinds dat bericht zitten we in een achtbaan, zowel emotioneel als gewoon ook praktisch. Wat kan ermee naar haar nieuwe plek, wat moet nieuw komen, hoe maken we haar kamer een soort mini “oude woning” met veel herkenning?

En dat is gelukt! Mama is verhuisd en het ziet er prachtig uit. Het was een emotionele dag, mama is nog niet helemaal gewend maar doet het fantastisch en wij rollen een beetje tussen alles door want moeten ook wennen. Maar…..het is goed en we zijn ervan overtuigd dat het de juiste keuze is.

Volgende week is het de week van Alzheimer en wordt er geld ingezameld voor nog meer onderzoek. Bijna iedereen heeft er tegenwoordig mee te maken en dus heb ik een digitale collectebus aangemaakt om te ondersteunen. Help jij mee om deze te vullen voor jou, ons en onze kids?

https://alzheimer.digicollect.nl/trudy-kwik

 

En weer aan!

I did it…….21 dagen zonder LinkedIn, Facebook, Messenger en Insta. Ik ben Twitter wel nog meer gaan waarderen als nieuwsbron; of het nu ging om de ellende in Syrië, het boerenprotest in Nederland, het WK rugby aan de andere kant van de wereld, de berichtenorkaan van Trump of die idiote ontdekking in Ruinerworld (hoe kan dit, wat hebben ze gegeten in deze 9 jaren), ik kon het allemaal volgen.

Ik gok dat de mensen die mij een beetje kennen best sceptisch op mijn bericht van 5 oktober hebben gereageerd. Die Kwik gaat dat niet redden, die staat immers altijd aan. Ik kan jullie vertellen dat het mij geen cent moeite heeft gekost, sterker, het lijkt een soort kop in het zand steken en dat is best lekker. We hebben genoten van de zon, zee en elkaar. Heerlijk gegeten en gedronken, spelletjes gedaan en heel veel gelezen. Natuurlijk vind ik het jammer dat ik jullie niet de mooie plaatjes van Calpe kon laten zien die Pim en Freek met een drone hebben gemaakt. Werkelijk fantastisch maar die houden jullie gewoon van mij tegoed.

En hoe nu verder? Ik ben weer terug, back to work, dus ik ga weer aan, ook niets mis mee. Maar ik heb wel een besluit genomen, ik ga de weekenden en de vakanties gewoon uit. Kijken of mij dat ook bevalt. Dus, na dit bericht, de vakantiekoffer leeghalen, weekend vieren en op naar een mooie werkweek inclusief de digitale wereld!

Tot maandag!

OFFLINE!

Ik sta altijd “aan”. Althans dat denken en zeggen mensen tegen mij. Denk dat het wel meevalt. Ik pak ook mijn momenten zonder de digitale wereld. Althans dat denk ik.

Na een drukke periode voor Rrrollend én een hele drukke periode die eraan komt voor KWIK piepen wij er even tussenuit. Naar onze vaste plek aan de Costa Blanca, hoog in de bergen, prachtig uitzicht en de liefste mensen om ons heen. Genieten van de omgeving, zon, elkaar, de Spaanse tapas, wijnen en de zee en…..ik ga ‘uit”.

Ik ga het gewoon doen: instagram, facebook, messenger, linkedIn…..ik zet het voor de komende weken uit. Twitter laat ik wel gewoon aan. Als nieuwsfreak kan ik de dagelijkse idiote tweets van meneer Trump niet missen.

En als jullie mij willen bereiken? Af en toe kijk ik schuin naar whatsapp, moet voldoende zijn toch?

Tot ziens!

Alzheimer rules.......

Regelmatig betrek ik jullie bij het leven van mijn mama. Zij heeft Alzheimer, geconstateerd sinds 4 jaar. Mama woont nog steeds zelfstandig. Ze is een enorm positief en een blij ingesteld mens en geniet van alles wat voorbij komt.

Zelfstandig wonen is wel betrekkelijk geworden. Mama gaat 6 dagen per week naar haar geliefde club van Topaz, 3x per dag komt de thuiszorg van Libertas haar ondersteunen, de lieve buren houden een oogje in het zeil en wij als kinderen, doen er alles aan om het zo soepel mogelijk te laten verlopen.

En toch weten we met ons hoofd dat het onvermijdelijk is dat het gaat veranderen. De indicatie is gegeven, mama gaat verhuizen naar Vlietwijk. Wanneer is nog niet bekend, gelukkig, want wij hebben echt de tijd nodig om én mama én onszelf voor te bereiden maar ook om eraan te wennen.

Heel langzaam wordt het leven van mama niet meer door haar geregisseerd maar wordt het overgenomen door de Alzheimer en dat went nooit.......

To remember....DHL 50 years!

25 september 2019 is het exact 50 jaar geleden dat Adrian Dalsey, Larry Hillblom en Robert Lynn met het revolutionaire idee kwamen om inklaringsdocumenten voor scheepsvracht in handbagage te vervoeren in een vliegtuig. Het betekende dat het inklaren van goederen al kon beginnen terwijl de vracht nog onderweg was. Daarmee verminderde de wachttijd in de haven aanzienlijk. Het was de start van een nieuwe industrie- die van internationaal expressvervoer- en de vliegende start van ons bedrijf DHL. Het was 25 september 1969 in San Francisco Amerika en het document werd afgeleverd in Honolulu Hawaï...............

Dit bericht zag ik voorbij komen bij oud collega Martijn Waasdorp en deed mij een heleboel flashbacks krijgen. In 1982 liep ik het kantoor van DHL in Zoeterwoude binnen, via Start uitzendbureau begon mijn carrière bij dit fantastische bedrijf. Het DHL bloed kreeg je de eerste dagen toegediend, je vond het leuk en werd part of the team of je werd er gek van en verliet snel de achterdeur. Ik bleef en met veel plezier bijna 20 jaar.

Ik heb er heel veel geleerd, óók hoe je het niet moet doen overigens. Heb er mijn intens gevoel voor customer service mogen ontwikkelen, heb er vrienden voor het leven gemaakt, heb grote delen van de wereld kunnen zien door de meest fantastische projecten, heb veel mooie feesten mee mogen maken en mede mogen organiseren, stond aan de wieg van EuroSoccer en heb dat, ook na mijn vertrek bij DHL, met ongelofelijk veel plezier en trots 25 jaar mogen organiseren, heb gehuild om collega's die we hebben verloren, ben enorm trots om te zien wat veel oud-collega's hebben bereikt, heb zoveel meegemaakt in die 20 jaar, teveel om te vertellen......

Laatst zei iemand: DHL was voor mij net zoiets als je 1e liefde, vergeten doe je het nooit. Ik koester de mooie momenten en ben blij dat ik er bij heb mogen horen.

Wens alle DHL'ers van toen ook diezelfde herinneringen én de huidige DHL'ers net zoveel plezier!

Ok, kom maar door met de feedback!

Het festivalseizoen is over! 15 edities, duizenden bezoekers, nog veel meer stappen op de teller en vooral veel lol. Het weer was wisselend, helaas, en is nog steeds een grote beinvloeder. 

Zaterdag jl. was de finale met Rrrollend LIVE, een waar muziekspektakel, een nieuw concept in Leiden wat goed is ontvangen.

Tegenwoordig delen we graag onze mening en geven feedback aan alles en iedereen. Dus……kom maar op: vertel ons wat je echt leuk vond, wat je echt hebt gemist, naar welke plekken we in 2020 toe moeten gaan en of Rrrollend Live ook iets voor jouw stad is.

Maar laten we wel 1 ding afspreken: laten we positieve en opbouwende feedback geven. Met modder gooien heeft geen zin, daar wordt echt niemand beter van!

En als je anoniem wilt reageren kan dat ook, stuur of een PB of stuur een mail naar info@welovefestivals.eu

Op naar een mooi 2020!

Media Nerds

Door mijn werk kom ik bij veel bedrijven en mag ik letterlijk regelmatig in hun “keuken” kijken. Dat is inspirerend, ik word daar blij van. Voor de Kennisdag van de Gemeente Leiden heb ik

samengewerkt met Restaurant Sijthoff. Zij verzorgden nl een deel van de lunch. Onlangs ben ik er langs geweest en er ging een wereld voor mij open.

Mensen met een beperking of psychische achterstand krijgen daar de gelegenheid om kennis en ervaring op te doen en hopen op deze manier een plekje in de maatschappij te krijgen, Hiske en Yvonne van Gemiva, samen met een aantal top koks, doen hier hun stinkende best om dit voor elkaar te krijgen.

Zij vertelden mij dat er naast Sijthoff, dus de horeca tak, ook een kwekerij is, een keramiek centrum en een naaiatelier, allemaal met hetzelfde doel. Ik voelde mij een beetje betrapt. Ik wist het niet, misschien wel een klein beetje, en bedacht mij dat ik daar vast niet de enige  in zou zijn.

Ze hebben uiteraard bedrijven nodig die open staan om leerlingen te willen ontvangen en te begeleiden en de bedrijven vinden is niet altijd eenvoudig. Het Koetshuis, Brasserie Park, het Prentenkabinet zijn aangehaakt, en met succes! Maar ze zoeken geen bedrijven die alleen het stempel MVO willen, dat is onvoldoende om het juiste bedrijf te zijn om mensen te willen begeleiden.

Stap 1 is uiteraard om het meer wereldkundig te maken, om de connectie met het bedrijfsleven te krijgen. Nu is er een prachtige documentaire gemaakt maar deze is niet geschikt als promotiefilm.

Dus, om gelijk maar de bekende koe bij de horens te vatten: welke studenten, filmamateurs, filmprofessionals, vloggers, start-ups of weet ik wat willen een filmpje maken van max 30 seconden waar Hiske en Yvonne hun missie mee wereldkundig kunnen maken?

Netwerken is leuk!

Sinds ik onderneem ben ik aan het netwerken. Ontbijtsessies, lunchbijeenkomsten, borrels….in alle soorten en maten. Sinds een paar jaar is daar het netwerken via de digitale kanalen bijgekomen, je kunt immers je boodschap met een groter bereik verkondigen.

Ik heb nooit een hekel gehad aan netwerken. Leuk om mensen te ontmoeten, te horen waar ze mee bezig zijn of een bedrijf te bezoeken en te zien met hoeveel passie men onderneemt. Ik heb wel een hekel aan mensen die puur netwerken voor de business, waar het op het voorhoofd gedrukt staat: ik praat met jou omdat ik zaken wil doen. Ik geloof er niet in.

Het netwerklandschap is wel aan het veranderen. De bijeenkomsten vergrijzen, de jongere generatie ondernemers ziet minder in de fysieke bijeenkomsten maar zijn heel actief via de digitale snelweg. Ik geloof wel in een goede mix én in bijeenkomsten waar meer te halen is dan dat broodje of die borrel. Onlangs ben ik lid geworden van Directeuren Netwerk Nederland, mooi om mee te maken hoe zij er invulling aan geven.

Die glazen bol gaat mij niet vertellen hoe het netwerklandschap er over 10 jaar eruit zal zien. Ik blijf maar een beetje van beide werelden profiteren dus wellicht tot snel!

Wat is ver?

Sinds een kleine 20 jaar rijden wij tussen april en oktober zeer regelmatig naar Fryslan, dat is inmiddels wel bekend. Voor ons is het een 2^e thuis geworden. Rust, gezelligheid, water, vrienden, ontspanning, offline…en de dingen daar doen waar we in Leiden niet aan toekomen.

We worden altijd een beetje meewarig, soms met medelijden erbij, aangekeken. Helemaal naar Fryslan voor soms 1 nachtje? Yep…..thuis – thuis in precies 1,5 uur. Ramen open, koelkast vullen en binnen een kwartier zitten we. Het valt ons op dat veel mensen uit de Randstad zelfs nog nooit in Fryslan zijn geweest, of wellicht doorheen gescheurd op weg naar een weekendje Groningen.

We spreken ook veel mensen die vanuit de Randstad in Fryslan zijn gaan wonen. Ook zij vinden het niet gek om even heen en weer te rijden voor een familie- of vriendenbezoek, dat wordt ook gewoon verwacht. Maar de andere kant op wil de familie best ook komen maar dan wel blijven slapen, het is immer zo ver……

Voor ons werk zitten we met gemak dagelijks uren in de auto maar zodra men richting Almere rijdt wordt het toch een soort “buitenland”. Geeft niet hoor, blijft het lekker rustig in Fryslan!

DOESLIEF!

Vroeger…ik heb er een bloedhekel aan maar soms is het best lekker om daar even naar terug te grijpen als een soort droom. Dat het weer zo was……..  

Had je toen ook fietsers, vooral die heul hard gaan, en wandelaars die de openbare weg gebruiken en jou allerlei verwensingen naar je hoofd slingeren als je ze aanspreekt op hun gedrag? Had je toen ook dat als je een winkel binnenstapt en goedemorgen roept mensen je aankijken of ze water zien branden? Had je toen ook dat als je je nek uitsteekt als persoon of ondernemer en het niet helemaal lukt, mensen het eigenlijk wel heel leuk vinden? Had je toen ook dat als iemand ergens iets van vindt hij of zij ook werkelijk de hele wereld over zich heen krijgt gewoon alleen maar om een eigen mening?

Nee, ik denk dat we dat toen niet hadden. We kregen op onze sodemieter als we een grote mond hadden. Als we geen goedendag terug zeiden. Als we andere mensen uitlachten. En we hadden toen geen social media, behalve de krant en daar lag de vis de volgende dag in.

Zullen we dan gewoon weer een beetje aardig doen? Weer wat meer van elkaar tolereren? Weer gewoon elkaar groeten….op straat, in de winkel of als we in de lift staan?

Ik ben een groot fan van de nieuwe campagne die onlangs gestart is …… #DOESLIEF

Dilemma’s

Ik word er iedere dag mee geconfronteerd maar denk stiekem dat zowel een ondernemer als ieder ander mens er ook last van heeft.

Als ik in Fryslan ben wil ik daar blijven maar mis ik Leiden, als ik gewoon thuis ben word ik blij van de herrie in de stad maar mis de zen modus waar de Friezen heel makkelijk in gaan staan…..

Als ik een etentje heb met een lekker wijntje vind ik dat ik aan de lijn moet en op de calorieën moet letten, als ik weer één of ander dieet volg vraag ik mij de hele dag af waarom ik mijzelf pijnig…..

Als ik op de bank een Netflix moment heb denk ik ondertussen wat er nog gedaan moet worden (soms echt onbelangrijke dingen hoor), als ik weer eens loop te stressen omdat dingen NU gedaan moeten worden vraag ik mij af waarom ik de boel niet de boel kan laten……

Ik kan nog wel 100 dingen bedenken waar ik waarschijnlijk van veel mensen de handen voor op elkaar krijg als herkenning. Maar ik ga mijn leven beteren. 

Als ik lijn, ga ik het volhouden, als ik de zen modus volg, zet ik mijn telefoon uit en als ik de ramen wil lappen zorg ik dat de wisser onvindbaar is.

Wedden dat ik dit ga volhouden?

Ik beloof het plechtig!

Ruim 1,5 jaar heb ik het niet gedaan....een blog geschreven over wat  mij bezig houdt. Niet dat er niets gebeurd is hoor, ik zou daar juist wel een boek over kunnen schrijven maar het is er gewoon bij ingeschoten. Maar geïnspireerd door Manon Vonk en Hedy Vetter ga ik er weer mee beginnen.

Wekelijks een kort bericht over wat ik meemaak, zowel zakelijk als privé, waar ik van geniet of mij juist aan stoor of waar ik blij van word of juist verdrietig.....

Ik heb er zin in, tot volgende week!